Monday, June 29, 2009

നീതിനിഷേധത്തിന്റെ ക്രൂരത


http://thatsmalayalam.oneindia.in/news/2008/07/15/india-supreme-court-caste-certificate-thandan.html


ദില്ലി : തണ്ടാന്‍ സമുദായത്തില്‍പെട്ടവര്‍ക്ക് പട്ടിക ജാതി സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റ് നല്‍കുന്നതില്‍ വീഴ്ച വരുത്തിയതിന് പരാതിക്കാര്‍ക്ക് സര്‍ക്കാര്‍ നഷ്ടപരിഹാരം നല്‍കണമെന്ന് സുപ്രിം കോടതി. തൃശൂര്‍ വടക്കാഞ്ചേരി കിള്ളിമംഗലം കാവുപറമ്പില്‍ കൃഷ്ണന്റെ മക്കളായ കെ.കെ. സീനയും കെ.കെ. ലീനയും നല്‍കിയ ഹര്‍ജിലാണ് ചെലവിനത്തില്‍ നാലാഴ്ചയ്ക്കകം 50,000 രൂപ നല്‍കണമെന്ന് സുപ്രിം കോടതി ഉത്തരവിട്ടത്. ഇക്കാര്യത്തില്‍ വീഴ്ച വരുത്തിയാല്‍ ചീഫ് സെക്രട്ടറിയെ വിളിച്ചു വരുത്തുമെന്നും കോടതി മുന്നറിയിപ്പ് നല്‍കി.

തണ്ടാന്‍ വിഭാഗത്തില്‍പ്പെട്ടവര്‍ ഈഴവരാണോ പട്ടികജാതിയാണോ എന്ന് സര്‍ക്കാര്‍ അന്വേഷിക്കേണ്ടതില്ലെന്ന് 1994ല്‍ സുപ്രിം കോടതി ഉത്തരവ് നല്‍കിയിരുന്നു. തണ്ടാന്‍ വിഭാഗമാണെന്ന് വ്യക്തമായാല്‍ പട്ടികജാതി സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റ് നല്‍കണമെന്നായിരുന്നു അന്നത്തെ വിധി.

ഈ വിധി നിലനില്‍ക്കെ, പരാതിക്കാര്‍ നല്‍കിയ അപേക്ഷയില്‍മേല്‍ തഹസീല്‍ദാര്‍ നടത്തിയ അന്വേഷണമാണ് കോടതിയെ ചൊടിപ്പിച്ചത്. പരാതിക്കാര്‍ക്ക് നാലാഴ്ചയ്ക്കകം പട്ടികജാതി സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റ് നല്‍കണമെന്ന് ജസ്റ്റിസ് ബി എന്‍ അഗര്‍വാള്‍, ജി എസ് സിങ്വി എന്നിവരുടെ ബഞ്ച് ഉത്തരവു നല്‍കി.

തിരുവിതാംകൂറിലെ തണ്ടാന്മാര്‍ പട്ടിക വിഭാഗമാണെന്ന് 1952ലെ രാഷ്ട്രപതി വിജ്ഞാപനത്തില്‍ വ്യക്തമാക്കിയിരുന്നു. 1970ലെ ഭേദഗതിയോടെ ഈ വ്യവസ്ഥ കേരളം മുഴുവന്‍ ബാധകമാക്കി. തെക്കന്‍ മലബാറിലെയും കൊച്ചിയിലെയും തണ്ടാന്മാര്‍ ഈഴവരായതിനാല്‍ ഒബിസി ആനുകൂല്യം നല്‍കിയാല്‍ മതിയെന്ന് സര്‍ക്കാര്‍ നിലപാട് സ്വീകരിച്ചു.
സര്‍ക്കാര്‍ നിലപാടിനെ ചോദ്യം ചെയ്ത് പാലക്കാട് ജില്ലാ തണ്ടാന്‍ സംരക്ഷണ സമിതി നല്‍കിയ ഹര്‍ജിയിലാണ് 1994ലെ സുപ്രീം കോടതി വിധി പുറത്തു വന്നത്.

കോടതിയുത്തരവുകള്‍ ലംഘിച്ചും സാധാരണക്കാരുടെ അ‍ജ്ഞത മുതലെടുത്തും ഒരുവിഭാഗം സര്‍ക്കാര്‍ ഉദ്യോഗസ്ഥന്മാര്‍ നടത്തുന്ന നഗ്നമായ നീതി നിഷേധമാണ് സുപ്രിംകോടതി ഉത്തരവിലൂടെ പുറത്തുവന്നത്. സുപ്രിം കോടതിയുടെ അനുകൂല ഉത്തരവ് നേടിയ സീനയ്ക്കും ലീനയ്ക്കും കഴിഞ്ഞ മൂന്നു തവണയും സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റ് നേടുന്നതിന് ഹൈക്കോടതിയെ സമീപിക്കേണ്ടി വന്നു.

പിഎസ്‍സി വഴി ജോലി ലഭിക്കുന്നതിന് ജാതി സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റിനായി 1997ല്‍ തലപ്പളളി തഹസീല്‍ദാര്‍ക്ക് നല്‍കിയ അപേക്ഷയിന്മേലാണ് നീണ്ട നിയമയുദ്ധം നടന്നത്. ഒബിസി തണ്ടാനായതിനാല്‍ പട്ടികജാതി സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റ് നല്‍കാനാവില്ലെന്ന തഹസീല്‍ദാരുടെ ഉത്തരവിനെതിരെ പരാതിക്കാര്‍ ഹൈക്കോടതിയെ സമീപിച്ചു.

ഹര്‍ജിക്കാരുടെ ആവശ്യം ശരിവെച്ച ഹൈക്കോടതി സിംഗിള്‍ ബഞ്ച്, പരാതിക്കാര്‍ക്ക് ജാതി സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റ് നല്‍കാന്‍ 1999 മാര്‍ച്ച് 24ന് നിര്‍ദ്ദേശിച്ചു. ഈ ഉത്തരവിനെതിരെ സര്‍ക്കാരും തഹസീല്‍ദാരും ഹൈക്കോടതി ഡിവിഷന്‍ ബഞ്ചിനെ സമീപിച്ചു. തഹസീല്‍ദാര്‍ അന്വേഷണം നടത്തുന്നതില്‍ തെറ്റില്ലെന്നായിരുന്നു ഡിവിഷന്‍ ബഞ്ചിന്റെ ഉത്തരവ്. മറ്റു കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചൊന്നും പരാമര്‍ശിക്കാത്ത ഈ വന്നത് 2003 ജൂണ്‍ 25ന്.

ഡിവിഷന്‍ ബഞ്ചിന്റെ തീര്‍പ്പിനെതിരെ പരമോന്നത നീതിപീഠത്തെ സമീപിച്ച ഹര്‍ജിക്കാര്‍ക്ക് ഒടുവില്‍ അനുകൂലമായ ഉത്തരവ് കിട്ടി. തലപ്പളളി തഹസീല്‍ദാരുടെ നടപടി കോടതിയലക്ഷ്യമാണെന്ന് സുപ്രിം കോടതി ജഡ്ജിമാര്‍ വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്.

പിഎസ്‍സി വഴി ജോലി ലഭിക്കുന്നതിന് 1997ല്‍ സമര്‍പ്പിച്ച് അപേക്ഷയിന്മേലുളള കേസിലാണ് നീണ്ട 11 വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം പരമോന്നത നീതി പീഠത്തിന്റെ അനുകൂല വിധി പരാതിക്കാര്‍ക്ക് കിട്ടിയത്. അതാകട്ടെ, പുതിയൊരുത്തരവോ, നിയമത്തിന്റെയോ ഭരണഘടനാ വ്യവസ്ഥകളുടെയോ പുതിയ വ്യാഖ്യാനമോ അല്ല. മറിച്ച് 1994ല്‍ പുറപ്പെടുവിച്ച സുപ്രിം കോടതി വിധി വീണ്ടും ഒരാവര്‍ത്തി കൂടി ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയെന്ന് മാത്രമേയുളളൂ.

സുപ്രിം കോടതിയുടെ ഉത്തരവുകള്‍ പോലും പാലിച്ചു കിട്ടാന്‍ നീണ്ട 11 വര്‍ഷം സുപ്രീം കോടതി വരെ കയറിയിറങ്ങേണ്ട ഗതികേടിലാണ് സാധാരണക്കാര്‍. ഇതിനൊക്കെയുളള ചെലവും അനീതിയ്ക്കെതിരെ പൊരുതാനുളള മനശക്തിയുമില്ലാത്തവര്‍ താന്തോന്നികളായ സര്‍ക്കാര്‍ ജീവനക്കാരുടെ ധാര്‍ഷ്ട്യം നിശബ്ദമായി സഹിക്കുന്നു. അരനൂറ്റാണ്ടിലേറെ പ്രായമുളള സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ ഗതികേടിലേയ്ക്ക് വിരല്‍ചൂണ്ടുന്ന മറ്റൊരു കോടതിയുത്തരവ് കൂടി.

Sunday, June 28, 2009

സീതാറാം യെച്ചൂരി ലോക്‌സഭയിലേക്ക്‌ മത്സരിച്ചേക്കും

Date : February 25 2009


ന്യൂഡല്‍ഹി: സി.പി.എം. പൊളിറ്റ്‌ബ്യൂറോ അംഗവും ബംഗാളില്‍നിന്നുള്ള രാജ്യസഭാംഗവുമായ സീതാറാം യെച്ചൂരി ലോക്‌സഭയിലേക്ക്‌ മത്സരിക്കാന്‍ സാധ്യത. ഏറെക്കാലമായി സോമനാഥ്‌ചാറ്റര്‍ജിയാണ്‌ ലോക്‌സഭയില്‍ സി.പി.എമ്മിനെ നയിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നത്‌. അദ്ദേഹമിപ്പോള്‍ പാര്‍ട്ടിക്ക്‌ പുറത്താണ്‌. ലോക്‌സഭയില്‍ സോമനാഥിന്റെ കുറവ്‌ പരിഹരിക്കാന്‍ കരുത്തനായ ഒരാള്‍ ഉണ്ടാവണമെന്നാണ്‌ സി.പി.എം.കരുതുന്നത്‌.

യെച്ചൂരി ബംഗാളില്‍നിന്നോ സ്വന്തം സംസ്ഥാനമായ ആന്ധ്രയില്‍നിന്നോ ആയിരിക്കും മത്സരിക്കുക. ബംഗാളിലെ ബര്‍ദ്വാന്‍ (ഇപ്പോള്‍ സര്‍ച്ചാന്‍- ദുര്‍ഗാപുര്‍), ആന്ധ്രയിലെ ഖമ്മം എന്നീ മണ്ഡലങ്ങളുടെ പേരാണ്‌ പറഞ്ഞു കേള്‍ക്കുന്നത്‌.

രാധാകൃഷ്‌ണന്‍ പട്ടാന്നൂര്‍

ഔദ്യോഗികവിഭാഗത്തില്‍ ചേരിതിരിവ്‌

Date : June 29 2009

ന്യൂഡല്‍ഹി: എസ്‌.എന്‍.സി.ലാവലിന്‍ കേസുമായി ബന്ധപ്പെട്ട വിഷയം ചര്‍ച്ചചെയ്യുന്നതിന്‌ പ്രത്യേക പൊളിറ്റ്‌ബ്യൂറോ യോഗം ചേരാനിരിക്കെ, കേരളത്തിലെ സി.പി.എം. ഔദ്യോഗികവിഭാഗത്തില്‍ പുതിയ ചേരിതിരിവുകള്‍ ഉടലെടുക്കുന്നതായി സൂചന.

സംസ്ഥാനത്ത്‌ ഭരണ-സംഘടനാനേതൃത്വത്തില്‍ മാറ്റം വരുത്താന്‍ പി.ബി. തിരുമാനിക്കുന്നതായുള്ള സൂചനകള്‍ ഇതുവരെ ലഭിച്ചിട്ടില്ല. ഇപ്പോള്‍ വിദേശപര്യടനത്തിലുള്ള മുതിര്‍ന്ന പി.ബി.അംഗം സീതാറാം യെച്ചൂരി ഡല്‍ഹിയില്‍ തിരിച്ചെത്തിയതിനുശേഷമേ ഇക്കാര്യത്തില്‍ ധാരണയിലെത്തൂ. ഭരണ-സംഘടനാതലങ്ങളില്‍ മാറ്റം വരുത്താന്‍ പി.ബി. തീരുമാനിക്കും എന്ന കണക്കുകൂട്ടലില്‍ സ്ഥാനങ്ങളില്‍ കയറിപ്പറ്റാനുള്ള ചില നേതാക്കളുടെ ശ്രമങ്ങളാണ്‌ ഔദ്യോഗികവിഭാഗത്തിനുള്ളില്‍ പുതിയ ചേരിതിരിവിന്‌ കാരണമായത്‌. സംസ്ഥാനസെക്രട്ടറി പിണറായി വിജയനെ ചുമതലയില്‍നിന്ന്‌ മാറ്റേണ്ട സാഹചര്യം ഇല്ലെന്ന്‌ ആവര്‍ത്തിക്കുന്ന കേന്ദ്ര കമ്മിറ്റിയംഗങ്ങളില്‍ മൂന്നു പേരെങ്കിലും ആ സ്ഥാനം ലക്ഷ്യമിട്ട്‌ നീങ്ങുന്നു.

കഴിഞ്ഞ കേന്ദ്രകമ്മിറ്റിയോഗത്തില്‍ വി.എസ്‌.അച്യുതാനന്ദനെ മുഖ്യമന്ത്രിസ്ഥാനത്തുനിന്ന്‌ നീക്കണമെന്ന്‌ ആവശ്യപ്പെട്ട ആളാണത്രെ മുഖ്യമന്ത്രിസ്ഥാനം ലക്ഷ്യമാക്കി കരുക്കള്‍ നീക്കുന്നത്‌. കേരളത്തില്‍ നിന്നുള്ള മുതിര്‍ന്ന പൊളിറ്റ്‌ബ്യൂറോ അംഗത്തിന്റെ അനുഗ്രഹാശിസ്സും ഇദ്ദേഹത്തിനുള്ളതായി കേള്‍ക്കുന്നു.

ഭരണ-സംഘടനാനേതൃത്വത്തില്‍നിന്ന്‌ നിലവിലുള്ളവര്‍ മാറിയാല്‍ ആ സ്ഥാനത്തേക്ക്‌ സ്വാഭാവികമായി പരിഗണിക്കേണ്ടത്‌ പി.ബി.അംഗമായ മന്ത്രിസഭയിലെ രണ്ടാംസ്ഥാനക്കാരനെയാണ്‌. എന്നാല്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സാധ്യതയ്‌ക്ക്‌ തടയിടാനാണ്‌ ചില മന്ത്രിപുത്രന്മാര്‍ക്കെതിരെ ആരോപണങ്ങള്‍ ഉയര്‍ത്തുന്നത്‌ എന്നാണറിയുന്നത്‌. ഈ ആരോപണങ്ങളുടെ ഉറവിടം പാര്‍ട്ടിക്കുള്ളില്‍നിന്നുതന്നെയാണെന്നാണ്‌ സൂചന. ലാവലിന്‍ കേസുമായി ബന്ധപ്പെട്ട്‌ ഇപ്പോള്‍ സി.പി.എമ്മില്‍ നടക്കുന്ന പ്രതിരോധപ്രവര്‍ത്തനത്തിന്റെ നേതൃത്വത്തില്‍ നില്‍ക്കുന്നതും ഇദ്ദേഹംതന്നെ.

അടുത്ത പി.ബി. യോഗത്തിന്റെ തീരുമാനങ്ങള്‍ വിശദീകരിക്കാന്‍ ജൂലായ്‌ 10, 11 തീയതികളിലാണ്‌ സംസ്ഥാനകമ്മിറ്റിയോഗം നടക്കുന്നത്‌. ഈ യോഗത്തില്‍ നേതാക്കള്‍ക്കെതിരെ ഉയര്‍ന്നുവരുന്ന ആരോപണങ്ങളും പരിശോധിക്കുമെന്നറിയുന്നു.

കഴിഞ്ഞ കേന്ദ്രകമ്മിറ്റിയോഗത്തില്‍ നേതാക്കളുടെ മക്കള്‍ക്കെതിരെ ഉയര്‍ന്നുവന്ന ആരോപണങ്ങള്‍ ചര്‍ച്ച ചെയ്‌തിരുന്നില്ല. കഴിഞ്ഞ ലോക്‌സഭാ തിരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ എല്‍.ഡി.എഫിനെ തോല്‍പ്പിക്കാന്‍ ക്രിസ്‌ത്യന്‍സമുദായത്തെ ഇളക്കിവിട്ടത്‌ പള്ളിമേധാവികളാണെന്ന്‌ തിരഞ്ഞെടുപ്പ്‌ അവലോകനരേഖ വിശദീകരിക്കുന്നുണ്ട്‌. അതിനാല്‍ ആ സമുദായത്തെ സി.പി.എമ്മിനോട്‌ കൂടുതല്‍ അടുപ്പിക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക്‌ സ്വീകാര്യനായ ഒരാളെ മുഖ്യമന്ത്രി സ്ഥാനത്തിരുത്തണം എന്ന ചര്‍ച്ചയും അണിയറയില്‍ ആരംഭിച്ചിട്ടുണ്ട്‌.

കഴിഞ്ഞ നിയമസഭാതിരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ മുഖ്യമന്ത്രിസ്ഥാനാര്‍ഥിയായി ഔദ്യോഗികവിഭാഗം ആദ്യം ഉയര്‍ത്തിക്കാട്ടാന്‍ ശ്രമിച്ചത്‌ പാലോളി മുഹമ്മദ്‌ കുട്ടിയെയായിരുന്നു. എന്നാല്‍ അനാരോഗ്യംമൂലം ഇപ്പോള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പേര്‌ ഒരുസ്ഥാനത്തേക്കും പറഞ്ഞുകേള്‍ക്കുന്നില്ല. ഏതായാലും അടുത്ത പി.ബി. യോഗത്തോടെ സി.പി.എം. കേരളഘടകത്തിലെ ഗ്രൂപ്പ്‌ സമവാക്യം മാറുമെന്നാണ്‌ സൂചന.

Tuesday, June 23, 2009

ലാവലിന്‍ കരാര്‍ തന്റെ ശുപാര്‍ശ തള്ളിക്കൊണ്ടെന്ന്‌ ബാലാനന്ദന്റെ മൊഴി

മാതൃഭൂമി Date : April 13 2009

തിരുവനന്തപുരം: പന്നിയാര്‍, ചെങ്കുളം, പള്ളിവാസല്‍ ജലവൈദ്യുതപദ്ധതികളുടെ നവീകരണം വെറും 100.5 കോടി രൂപയ്‌ക്ക്‌ നടത്താന്‍ കഴിയുമെന്ന തന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള വിദഗ്‌ദ്ധ സമിതിയുടെ റിപ്പോര്‍ട്ടിലെ ശുപാര്‍ശ അന്നത്തെ സര്‍ക്കാര്‍ തള്ളിക്കളയുകയാണ്‌ ചെയ്‌തതെന്ന്‌ പ്രമുഖ സി.പി.എം. നേതാവായ പരേതനായ ഇ.ബാലാനന്ദന്‍ സി.ബി.ഐ.യ്‌ക്ക്‌ മൊഴി നല്‍കിയിരുന്നു.

2007 ഏപ്രില്‍ 16-നാണ്‌ ഇ.ബാലാനന്ദന്റെ വസതിയിലെത്തി സി.ബി.ഐ. ഉദ്യോഗസ്ഥര്‍ തെളിവെടുപ്പ്‌ നടത്തിയത്‌. വിദഗ്‌ദ്ധ സമിതിയുടെ അന്തിമ റിപ്പോര്‍ട്ട്‌ 1997 ഫിബ്രവരി 2-ാം തീയതി അന്നത്തെ വൈദ്യുതിമന്ത്രി പിണറായി വിജയന്‌ തിരുവനന്തപുരത്ത്‌ മസ്‌കറ്റ്‌ ഹോട്ടലില്‍ നടന്ന ചടങ്ങില്‍വെച്ച്‌ താന്‍ തന്നെ നേരിട്ട്‌ സമര്‍പ്പിച്ചതാണെന്നും ബാലാനന്ദന്‍ പറഞ്ഞിരുന്നു.

എന്നാല്‍, ഈ റിപ്പോര്‍ട്ടിന്‌ കടലാസ്സിന്റെ വിലപോലും നല്‍കാതെ ഒരാഴ്‌ച കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഫിബ്രവരി 10ന്‌ വൈദ്യുതിബോര്‍ഡ്‌ ലാവലിനുമായി കരാര്‍ ഒപ്പിടുകയാണ്‌ ചെയ്‌തത്‌. ഈ മൂന്ന്‌ പദ്ധതികളുടെയും നവീകരണത്തിന്‌ 374.5 കോടിയ്‌ക്കായിരുന്നു കരാര്‍, സ്‌പെയര്‍ പാര്‍ട്ടുകള്‍ മാത്രം മാറ്റിയാല്‍മതിയെന്നായിരുന്നു ബാലാനന്ദന്‍കമ്മിറ്റി റിപ്പോര്‍ട്ടില്‍ പറഞ്ഞിരുന്നത്‌. എന്നാല്‍, ജനറേറ്ററുകളും യന്ത്രസാമഗ്രികളും പൂര്‍ണമായി മാറ്റിവെയ്‌ക്കാനായിരുന്നു കനേഡിയന്‍ കമ്പനിക്ക്‌ കരാര്‍ നല്‍കിയത്‌. 374.5 കോടി രൂപ ചെലവായിട്ടും വേണ്ടത്ര പ്രയോജനമുണ്ടായില്ലെന്നും 110 കോടി രൂപയുടെ നഷ്ടം വൈദ്യുതിബോര്‍ഡിന്‌ വന്നതായും അക്കൗണ്ടന്റ്‌ ജനറല്‍ കണ്ടെത്തിയതോടെയാണ്‌ ലാവലിന്‍ ഇടപാട്‌ വിവാദമായത്‌.

പന്നിയാറിന്‌ 23.50 കോടിയുടെയും ചെങ്കുളത്തിന്‌ 36 കോടി രൂപയുടെയും പള്ളിവാസലിന്‌ 41 കോടിയുടെയും നവീകരണ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ നടത്തിയാല്‍ മതിയെന്നായിരുന്നു ബാലാനന്ദന്‍കമ്മിറ്റി റിപ്പോര്‍ട്ടിലുണ്ടായിരുന്നത്‌. സമിതിയില്‍ വൈദ്യുതിബോര്‍ഡ്‌ റിട്ട. ചീഫ്‌ എന്‍ജിനീയര്‍മാരും കെ.എസ്‌.ഇ.ബി. ജീവനക്കാരുടെയും തൊഴിലാളികളുടെയും വിവിധ യൂണിയന്‍ പ്രതിനിധികളും വ്യാപാരി- വ്യവസായി സംഘടനകളുടെയും ചെറുകിട വ്യവസായികളുടെയും പ്രതിനിധികളുമടക്കം 26 അംഗങ്ങളാണ്‌ ഉണ്ടായിരുന്നത്‌. എം.പി.യായും എം.എല്‍.എ.യായും തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അടിസ്ഥാനപരമായി താനൊരു ഇലക്‌ട്രീഷ്യന്‍ ആണെന്ന കാര്യം ബാലാനന്ദന്‍ സി.ബി.ഐ.യോട്‌ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്‌.

ഒട്ടേറെ പഠനങ്ങള്‍ക്കും ചര്‍ച്ചകള്‍ക്കും ശേഷമാണ്‌ സമിതി റിപ്പോര്‍ട്ട്‌ തയ്യാറാക്കിയത്‌. വിവിധ വിഷയങ്ങളെക്കുറിച്ച്‌ പഠിക്കാന്‍ ഉപസമിതികളെയും ചുമതലപ്പെടുത്തി. വളരെ വിശദമായ റിപ്പോര്‍ട്ടാണ്‌ ഉപസമിതി തന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള വിദഗ്‌ദ്ധ സമിതിക്ക്‌ നല്‍കിയിരുന്നത്‌. സര്‍ക്കാരിന്റെ നിര്‍ദ്ദേശമനുസരിച്ച്‌ വൈദ്യുതി ഉല്‌പാദനത്തിലെ കുറവ്‌ പരിഹരിക്കുന്നതിന്‌ വൈദ്യുതിബോര്‍ഡിന്റെ പ്രവര്‍ത്തനത്തില്‍ വരുത്തേണ്ട മാറ്റം സംബന്ധിച്ചും വൈദ്യുതി ഉല്‌പാദനം, പ്രസരണം, വിതരണം എന്നിവ വേഗത്തിലാക്കാനും വികസിപ്പിക്കാനുമുള്ള നിര്‍ദ്ദേശങ്ങളാണ്‌ സമര്‍പ്പിച്ചത്‌. എന്നാല്‍, പ്രധാനപ്പെട്ട ശുപാര്‍ശകളെല്ലാം തള്ളിക്കളഞ്ഞ സര്‍ക്കാര്‍ സ്‌പോട്ട്‌ ബില്ലിങ്‌, പവര്‍ ഓഡിറ്റിങ്‌, പവര്‍ ഫിനാന്‍സ്‌ കോര്‍പ്പറേഷന്‍ രൂപവല്‍ക്കരണം എന്നിവ സംബന്ധിച്ച ശുപാര്‍ശകള്‍ സര്‍ക്കാര്‍ സ്വീകരിച്ചതായും ബാലാനന്ദന്‍ സി.ബി.ഐ.യോട്‌ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്‌.

ലാവലിന്‍ കരാറില്‍ സര്‍ക്കാരിന്‌ 110 കോടി രൂപയുടെ നഷ്ടം വന്നതായി അക്കൗണ്ടന്റ്‌ ജനറല്‍ കണ്ടെത്തിയപ്പോള്‍ മലബാര്‍ കാന്‍സര്‍ സെന്റര്‍ ഇടപാടില്‍ മാത്രം 86 കോടി രൂപയുടെ അഴിമതി നടന്നെന്നായിരുന്നു സംസ്ഥാന സര്‍ക്കാരിന്റെ വിജിലന്‍സ്‌ വിഭാഗത്തിന്റെ കണ്ടെത്തല്‍.

ജി.ശേഖരന്‍നായര്‍

Saturday, June 20, 2009

ലാവലിന്‍: കോടിയേരിക്കും പിണറായിക്കുമെതിരെ കേസെടുക്കാന്‍ ഉത്തരവ്‌

Date : April 13 2009

തിരുവനന്തപുരം: ലാവലിന്‍ ഇടപാടുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഫയലുകള്‍ മറച്ചുവയ്‌ക്കുകയും പൂഴ്‌ത്തിവയ്‌ക്കുകയും ചെയ്‌തുവെന്ന കേസില്‍ സി.പി.എം. സംസ്ഥാന സെക്രട്ടറിയും മുന്‍ വൈദ്യുതി മന്ത്രിയുമായ പിണറായി വിജയന്‍, ആഭ്യന്തര മന്ത്രിയും മുന്‍ വൈദ്യുതി ബോര്‍ഡ്‌ അംഗവുമായ കോടിയേരി ബാലകൃഷ്‌ണന്‍ എന്നിവരടക്കം ഏഴു പേരെ പ്രതികളാക്കി കേസെടുക്കാന്‍ തിരുവനന്തപുരം അഡീഷണല്‍ ചീഫ്‌ ജുഡീഷ്യല്‍ മജിസ്‌ട്രേറ്റ്‌ എസ്‌.സന്തോഷ്‌ കുമാര്‍ ഉത്തരവായി. കേസില്‍ കോടിയേരി മൂന്നാം പ്രതിയും പിണറായി നാലാം പ്രതിയുമാണ്‌. മുഖ്യമന്ത്രി വി.എസ്‌.അച്യുതാനന്ദനാണ്‌ ഒന്നാം സാക്ഷി.

ഗൂഡാലോചനയ്‌ക്ക്‌ ഇന്ത്യന്‍ ശിക്ഷാ നിയമത്തിലെ 120 ബി, തെളിവു നശിപ്പിച്ചതിന്‌ 201, മോഷണത്തിന്‌ 380, പൊതുകാര്യസാദ്ധ്യത്തിനായുള്ള കൂട്ടായ്‌മയ്‌ക്ക്‌ 34 എന്നീ വകുപ്പുകള്‍ പ്രകാരം കേസെടുക്കാനാണ്‌ ഉത്തരവ്‌. കേസില്‍ മുന്‍ വൈദ്യുതി ബോര്‍ഡ്‌ ചെയര്‍മാന്‍ രാജഗോപാല്‍ ഒന്നും മുന്‍ ഊര്‍ജ്ജ സെക്രട്ടറി കെ.മോഹനചന്ദ്രന്‍ രണ്ടും മുന്‍ വൈദ്യുതി ബോര്‍ഡ്‌ അംഗം സിദ്ധാര്‍ത്ഥ മേനോന്‍ അഞ്ചും മുന്‍ ഊര്‍ജ്ജ വകുപ്പ്‌ ജോയിന്റ്‌ സെക്രട്ടറി എ.ഫ്രാന്‍സിസ്‌ ആറും മുന്‍ വൈദ്യുതി ബോര്‍ഡ്‌ അംഗം കെ.ജി.രാജശേഖരന്‍ നായര്‍ ഏഴും പ്രതികളാണ്‌. അഡ്വ.നെയ്യാറ്റിന്‍കര പി.നാഗരാജ്‌ സമര്‍പ്പിച്ച സ്വകാര്യ ഹര്‍ജിയിന്മേലാണ്‌ ഈ ഉത്തരവ്‌.

പ്രതികള്‍ ഗൂഢാലോചന നടത്തി വ്യക്തിപരമായ നേട്ടത്തിനു വേണ്ടി യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങള്‍ മറച്ചുവെയ്‌ക്കുകയും മന്ത്രിസഭയ്‌ക്കു തെറ്റായ വിവരങ്ങള്‍ നല്‍കുകയും ഫയല്‍ മോഷ്ടിക്കുകയും ചെയ്‌തുവെന്ന്‌ ഹര്‍ജിക്കാരന്‍ ആരോപിച്ചു. വിദേശ കമ്പനിയുമായി കരാറൊപ്പിടാന്‍ സെക്രട്ടറിയെ ചുമതലപ്പെടുത്തുന്ന സര്‍ക്കാര്‍ ഉത്തരവ്‌ പുറപ്പെടുവിക്കാതെയാണ്‌ ലാവലിന്‍ കമ്പനിയുമായി പ്രതികള്‍ കരാറിലേര്‍പ്പെട്ടത്‌.

1998 മാര്‍ച്ച്‌ മൂന്നിനു ചേര്‍ന്ന മന്ത്രിസഭാ യോഗം 243 കോടി രൂപ ചെലവില്‍ പള്ളിവാസല്‍, ചെങ്കുളം, പന്നിയാര്‍ ജലവൈദ്യുത പദ്ധതികളുടെ നവീകരണത്തിന്‌ അനുമതി നല്‍കി. എന്നാല്‍, 1997 ഫിബ്രവരി 10നു തന്നെ സപ്ലിമെന്ററി കരാറിലേര്‍പ്പെട്ടിരുന്ന കാര്യം മന്ത്രിസഭാ യോഗത്തില്‍ പിണറായി മിണ്ടിയില്ല. മന്ത്രിസഭാ കുറിപ്പിലും ഇക്കാര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ലാവലിന്‍ കമ്പനിക്കു നല്‍കിയ നിരക്കുകള്‍ വളരെ കൂടുതലാണെന്ന സബ്‌ കമ്മിറ്റി റിപ്പോര്‍ട്ടിന്റെ കാര്യവും കുറിപ്പില്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്താതെ മാറ്റി.

ആഗോള ടെന്‍ഡര്‍ വിളിക്കാതെ വെറും ധാരണാപത്രത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ ആരുമായും കരാറിലേര്‍പ്പെടാന്‍ പാടില്ലെന്ന കേന്ദ്ര സര്‍ക്കാര്‍ നിര്‍ദ്ദേശം, ജലവൈദ്യുത പദ്ധതി നവീകരണത്തിനുള്ള പണം സര്‍ക്കാര്‍ നല്‍കുന്ന വേളയില്‍ തന്നെ മലബാര്‍ ക്യാന്‍സര്‍ സെന്ററിനുള്ള ഗ്രാന്റ്‌ ലഭ്യമാക്കാന്‍ ലാവലിനുമായി കരാറിലേര്‍പ്പെടണമെന്നാവശ്യപ്പെട്ട്‌ കെ.എസ്‌.ഇ.ബി. സെക്രട്ടറി 1998 ജനവരി 22ന്‌ ഊര്‍ജ്ജ സെക്രട്ടറിക്കയച്ച കത്ത്‌, പദ്ധതി നവീകരണം 'ഭെല്ലി'നെ ഏല്‌പിക്കണമെന്ന നിര്‍ദ്ദേശമുള്ള ബാലാനന്ദന്‍ സമിതി റിപ്പോര്‍ട്ട്‌ എന്നിവയുടെ കാര്യവും മന്ത്രിസഭയില്‍ നിന്നു മറച്ചുവെച്ചു. പദ്ധതിയുടെ വിശദാംശങ്ങളും സാമ്പത്തിക കാര്യങ്ങളും കെ.എസ്‌.ഇ.ബിയുടെ ഉപസമിതി പരിശോധിച്ചെന്നും ലാവലിന്‍ കമ്പനിയുടെ നിരക്കുകള്‍ നാഷണല്‍ ഹൈഡ്രോ പവര്‍ കോര്‍പ്പറേഷന്‍ അംഗീകരിച്ചതാണെന്നും മന്ത്രിസഭാ കുറിപ്പില്‍ പറഞ്ഞിരുന്നു. എന്നാല്‍, കോര്‍പ്പറേഷന്റെ സമ്പൂര്‍ണ്ണ റിപ്പോര്‍ട്ട്‌ ഉള്‍പ്പെടുത്താതെ അവസാന ഖണ്ഡിക മാത്രമാണ്‌ പരാമര്‍ശിച്ചത്‌. ലാവലിനുമായി കരാറിലേര്‍പ്പെട്ടാല്‍ ഉണ്ടാകാവുന്ന ക്രമക്കേടുകളും വീഴ്‌ചകളും ചൂണ്ടിക്കാട്ടി 1997 മെയ്‌ ഏഴിന്‌ കെ.എസ്‌.ഇ.ബി. എക്‌സിക്യൂട്ടീവ്‌ എഞ്ചിനീയര്‍ സുബൈദ സമര്‍പ്പിച്ച റിപ്പോര്‍ട്ടും മുക്കി. പകരം ലാവലിന്‍ കമ്പനിക്കനുകൂലമായി മറ്റാളുകളെക്കൊണ്ട്‌ റിപ്പോര്‍ട്ട്‌ എഴുതിക്കുകയും ചെയ്‌തു.

1997ല്‍ പ്രതികള്‍ പങ്കെടുത്ത ബോര്‍ഡ്‌ യോഗത്തില്‍ പദ്ധതികളുടെ നവീകരണം ചര്‍ച്ചയ്‌ക്കു വന്നപ്പോള്‍ ലാവലിന്‍ കമ്പനിക്കു നേരിട്ടു കരാര്‍ നല്‍കുന്നതിനെ റവന്യൂ പ്രിന്‍സിപ്പല്‍ സെക്രട്ടറിയായിരുന്ന വരദാചാരി എതിര്‍ത്തിരുന്നു. തന്റെ വിയോജനക്കുറിപ്പ്‌ യോഗത്തിന്റെ മിനിട്ട്‌സില്‍ രേഖപ്പെടുത്തണമെന്ന്‌ അദ്ദേഹം ആവശ്യപ്പെട്ടു. എന്നാല്‍, മിനിട്ട്‌സിന്റെ പകര്‍പ്പ്‌ വരദാചാരിക്കു കൊടുത്തില്ല. പിന്നീട്‌ അദ്ദേഹം വിയോജനക്കുറിപ്പ്‌ നോട്ടായി തയ്യാറാക്കി മുഖ്യമന്ത്രി ഇ.കെ.നായനാര്‍, ധനമന്ത്രി ടി.ശിവദാസ മേനോന്‍, വൈദ്യുതി മന്ത്രി പിണറായി വിജയന്‍, ഊര്‍ജ്ജ സെക്രട്ടറി മോഹനചന്ദ്രന്‍ എന്നിവര്‍ക്കു നല്‍കി. ആ നോട്ടില്‍ 'വരദാചാരിയുടെ തല പരിശോധിക്കണം' എന്നു പിണറായി എഴുതിയത്‌ വിവാദമായതോടെ പ്രതികള്‍ പരസ്‌പര ഉത്സാഹികളും സഹായികളുമായി ചേര്‍ന്ന്‌ ഫയല്‍ മുക്കിയെന്നാണ്‌ ആരോപണം. വിജിലന്‍സിനും സി.ബി.ഐയ്‌ക്കും ഈ ഫയല്‍ കണ്ടെടുക്കാനായിട്ടില്ലെന്ന്‌ ഹര്‍ജിയില്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി.

വരദാചാരി, മുന്‍ ചീഫ്‌ സെക്രട്ടറി സി.പി.നായര്‍, മുന്‍ മന്ത്രിമാരായ ശിവദാസമേനോന്‍, എസ്‌.ശര്‍മ്മ, ജി.കാര്‍ത്തികേയന്‍, ആര്യാടന്‍ മുഹമ്മദ്‌, കടവൂര്‍ ശിവദാസന്‍ തുടങ്ങിയവരെല്ലാം സാക്ഷിപട്ടികയിലുണ്ട്‌.

Friday, June 19, 2009

സി.ബി.ഐക്ക്‌ വരദാചാരിയുടെ മൊഴി: 'മസ്‌തിഷ്‌കം പരിശോധിക്കണമെന്ന്‌ പിണറായി കുറിപ്പെഴുതി'

http://mangalam.com/index.php?page=detail&nid=182418

കോഴിക്കോട്‌: ജലവൈദ്യുത പദ്ധതികളുടെ നവീകരണത്തിനു ലാവ്‌ലിന്‍ കമ്പനിയുമായി നേരിട്ടു കരാറിലേര്‍പ്പെടുന്നതിനെ എതിര്‍ത്ത തന്റെ മസ്‌തിഷ്‌കം പരിശോധനയ്‌ക്കു വിധേയമാക്കണമെന്ന്‌ അന്നു വൈദ്യുതിവകുപ്പ്‌ മന്ത്രിയായിരുന്ന പിണറായി വിജയന്‍ ഫയലില്‍ നോട്ടെഴുതിയെന്നു ഫൈനാന്‍സ്‌ മുന്‍ പ്രിന്‍സിപ്പല്‍ സെക്രട്ടറി വരദാചാരി. അതേക്കുറിച്ച്‌ ഒന്നും പ്രതികരിക്കേണ്ടെന്നു താന്‍ തീരുമാനിക്കുകയായിരുന്നുവെന്നു സി.ബി.ഐ വിചാരണക്കോടതിയില്‍ സമര്‍പ്പിച്ച തെളിവുരേഖയില്‍ വരദാചാരി സ്‌ഥിരീകരിച്ചു.

സി.ബി.ഐ അന്വേഷണ സംഘത്തലവന്‍ ഡിവൈ.എസ്‌.പി വി.അശോക്‌ കുമാറിനു 2007 ജൂണ്‍ 19 നു ബംഗളുരുവില്‍ വച്ച്‌ വരദാചാരി നല്‍കിയ മൊഴിയില്‍ കരാര്‍ സംബന്ധിച്ച തന്റെ എതിര്‍പ്പുകള്‍ അന്നു മുഖ്യമന്ത്രിയായിരുന്ന ഇ.കെ. നായനാരെ അറിയിച്ചിരുന്നതായും എന്നാല്‍ അതേക്കുറിച്ച്‌ ഒരു പ്രതികരണവും പിന്നീടുണ്ടായില്ലെന്നും വരദാചാരി വ്യക്‌തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്‌.

മൊഴിയുടെ രത്നച്ചുരുക്കം ഇങ്ങനെ:

ധനവകുപ്പിനെ പ്രതിനിധീകരിച്ച്‌ ഇലക്‌ട്രിസിറ്റി ബോര്‍ഡ്‌ മീറ്റിംഗില്‍ അക്കാലത്ത്‌ തുടര്‍ച്ചയായി പങ്കെടുക്കാറുണ്ട്‌. 1997 ലെ ഒരു യോഗത്തിലാണ്‌ പള്ളിവാസല്‍, ചെങ്കുളം, പന്നിയാര്‍ പദ്ധതികളുടെ നവീകരണം ലാവ്‌ലിന്‍ കമ്പനിക്കു കരാര്‍ നല്‍കുന്ന വിഷയം വന്നത്‌. കാന്‍സര്‍ സെന്ററില്‍ 100 കോടി രൂപ ഗ്രാന്റ്‌ നല്‍കുന്നതിനാല്‍ നേരിട്ടു കരാര്‍ നല്‍കുന്നതിന്‌ അനുകൂലമായാണ്‌ യോഗത്തില്‍ മിക്കവരും സംസാരിച്ചത്‌. എന്തായാലും ചട്ടങ്ങളും നടപടിക്രമങ്ങളും അംഗീകരിക്കാതെ കരാര്‍ നല്‍കുന്നതിനെ താന്‍ ശക്‌തമായി എതിര്‍ത്തു. മറ്റെല്ലാവരും അനുകൂലമെന്നു കണ്ടപ്പോള്‍ തന്റെ എതിരഭിപ്രായങ്ങള്‍ രേഖപ്പെടുത്തണമെന്നും ആ മിനുട്‌സിന്റെ പകര്‍പ്പ്‌ തനിക്ക്‌ അയച്ചുതരണമെന്നും ചെയര്‍മാനോട്‌ ആവശ്യപ്പെട്ടു. രണ്ടു ദിവസമായിട്ടും മിനുട്‌സ് കോപ്പി ലഭിക്കാതെ വന്നപ്പോള്‍ തന്റെ അഭിപ്രായങ്ങളടങ്ങിയ ഒരു കുറിപ്പ്‌ പ്രത്യേകം തയാറാക്കി കെ.എസ്‌.ഇ.ബി ചെയര്‍മാനും മന്ത്രി പിണറായി വിജയനും മുഖ്യമന്ത്രി ഇ.കെ. നായനാര്‍ക്കും ധനമന്ത്രി ശിവദാസമേനോനും പവര്‍ സെക്രട്ടറി മോഹനചന്ദ്രനും അയച്ചുകൊടുത്തു.

ഈ നോട്ട്‌ അടങ്ങിയ ഫയലിലാണ്‌ പിണറായി തന്റെ തലച്ചോറ്‌ പരിശോധിക്കണമെന്നു കുറിപ്പെഴുതിയത്‌. സംസ്‌ഥാന വിജിലന്‍സിനോടും ഇക്കാര്യങ്ങള്‍ വെളിപ്പെടുത്തിയിരുന്നതായും അദ്ദേഹം സൂചിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്‌. മന്ത്രി പിണറായി വരദാചാരിയുടെ തലപരിശോധനക്കുറിപ്പെഴുതിയ ഫയല്‍ കണ്ടെത്താനായില്ലെന്നു സി.ബി.ഐ റിപ്പോര്‍ട്ടില്‍ സൂചിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്‌. എന്നാല്‍, വരദാചാരിയടക്കം അക്കാലത്തെ ഉന്നത ഉദ്യോഗസ്‌ഥര്‍ നല്‍കിയ മൊഴികളില്‍നിന്നും വസ്‌തുതകള്‍ വ്യക്‌തമാണെന്നും റിപ്പോര്‍ട്ടില്‍ പറയുന്നു. പിണറായി വിജയനെ ചോദ്യംചെയ്‌തപ്പോഴാകട്ടെ താന്‍ അങ്ങനെ ഒരു കുറിപ്പെഴുതി എന്ന കാര്യം നിഷേധിക്കുകയുണ്ടായില്ല. ലാവ്‌ലിന്‍ ഫയലിലല്ല, മറിച്ച്‌ സഹകരണവകുപ്പുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഫയലിലാണ്‌ തല പരിശോധിക്കണമെന്ന കുറിപ്പെഴുതിയതെന്നുമാണ്‌ ചോദ്യംചെയ്യലില്‍ പിണറായി പറഞ്ഞതെന്ന കാര്യവും സി.ബി.ഐ റിപ്പോര്‍ട്ടില്‍ വ്യക്‌തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്‌.

ഹരിദാസന്‍ പാലയില്‍

ലാവലിന്‍: നായനാരും ശിവദാസമേനോനും ശബ്ദിച്ചില്ലെന്ന്‌ സാക്ഷി

മാതൃഭൂമി, ജൂണ്‍ 18, 2009

കൊച്ചി: ലാവലിന്‍ കരാര്‍ സംബന്ധിച്ച്‌ ശക്തിയായ എതിര്‍പ്പുകള്‍ താന്‍ ഉന്നയിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും അന്നത്തെ മുഖ്യമന്ത്രി ഇ.കെ. നായനാരോ ധനകാര്യമന്ത്രി ശിവദാസ മേനോനോ അതിന്‌ എതിരെ ശബ്ദിച്ചില്ലെന്ന്‌ മുന്‍ ധനകാര്യ പ്രിന്‍സിപ്പല്‍ സെക്രട്ടറി എസ്‌. വരദാചാരി സി.ബി.ഐ.ക്ക്‌ നല്‍കിയ മൊഴിയില്‍ വ്യക്തമാക്കി. സി.ബി.ഐ.യുടെ പ്രധാന സാക്ഷികളില്‍ ഒരാളാണ്‌ അദ്ദേഹം.

പ്രതികള്‍ക്കുള്ള കുറ്റപത്രത്തോടൊപ്പം ഈ മൊഴിയും സി.ബി.ഐ. പ്രത്യേക കോടതിയില്‍ അന്വേഷണ ഉദ്യോഗസ്ഥര്‍ ഹാജരാക്കിയിട്ടുണ്ട്‌.

ധനകാര്യ പ്രിന്‍സിപ്പല്‍ സെക്രട്ടറി എന്ന നിലയില്‍ ഇലക്‌ട്രിസിറ്റി ബോര്‍ഡ്‌ യോഗങ്ങളില്‍ അദ്ദേഹം പങ്കെടുത്തിട്ടുണ്ട്‌. ലാവലിന്‍ കരാറിലെ ക്രമക്കേടുകള്‍ താന്‍ ശക്തിയായി എതിര്‍ത്തിട്ടുണ്ടെന്ന്‌ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. എതിര്‍പ്പുകള്‍ പാടേ അവഗണിച്ചുകൊണ്ടാണ്‌ കരാര്‍ നല്‍കിയത്‌.

കരാറില്‍ സാധാരണയായി പാലിക്കാറുള്ള നടപടിക്രമങ്ങളാണ്‌ ലംഘിച്ചിട്ടുള്ളത്‌. തന്റെ എതിര്‍പ്പുകള്‍ ഇലക്‌ട്രിസിറ്റി ബോര്‍ഡ്‌ യോഗത്തിന്റെ മിനിറ്റ്‌സില്‍ രേഖപ്പെടുത്തണമെന്ന്‌ ബോര്‍ഡ്‌ ചെയര്‍മാനോട്‌ താന്‍ അഭ്യര്‍ഥിച്ചിരുന്നു. തന്റെ അഭിപ്രായങ്ങളും എതിര്‍പ്പുകളും അതില്‍ ഉണ്ടായിരിക്കണമെന്ന്‌ ആഗ്രഹിച്ചു. മിനിറ്റ്‌സിന്റെ കോപ്പി വേണമെന്ന്‌ താന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടിരുന്നു. അത്‌ ദിവസങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടും കിട്ടാതെ വന്നപ്പോള്‍ തന്റെ എതിര്‍പ്പുകള്‍ പ്രത്യേകമായി എഴുതി തയ്യാറാക്കി ബോര്‍ഡ്‌ ചെയര്‍മാന്‌ നല്‍കി. അത്‌ മുഖ്യമന്ത്രിക്കും ധനകാര്യമന്ത്രിക്കും അന്നത്തെ വൈദ്യുതിമന്ത്രി പിണറായി വിജയനും പ്രത്യേകമായി നല്‍കിയിരുന്നുവെന്ന്‌ വരദാചാരി സി.ബി.ഐ.ക്ക്‌ നല്‍കിയ മൊഴിയില്‍ പറഞ്ഞു. എന്നാല്‍ തന്റെ എതിര്‍പ്പുകള്‍ രേഖാമൂലം അറിഞ്ഞിട്ടും അവരാരും പ്രതികരിച്ചില്ല.

എന്നാല്‍, പിണറായി വിജയന്റെ പ്രതികരണം മറിച്ചൊരു രീതിയില്‍ ഉണ്ടായി. 'വരദാചാരിയുടെ തലച്ചോറ്‌ പരിശോധനയ്‌ക്ക്‌ വിധേയമാക്കണ' മെന്ന്‌ മന്ത്രി പിണറായി വിജയന്‍ ഫയലില്‍ കുറിപ്പ്‌ എഴുതി. ആ കുറിപ്പ്‌ താന്‍ കണ്ടിരുന്നു. പക്ഷേ, അതിന്‌ മറുപടി പറയേണ്ടെന്ന്‌ താന്‍ തീരുമാനിച്ചു.

ലാവലിന്‍ കമ്പനിക്ക്‌ കരാര്‍ നേരിട്ട്‌ നല്‍കുന്നതിനാണ്‌ ബോര്‍ഡ്‌ യോഗം തീരുമാനിച്ചത്‌. നടപടിക്രമങ്ങള്‍ ലംഘിച്ചുകൊണ്ടുള്ള ഈ നീക്കത്തെ തുടക്കത്തില്‍ തന്നെ താന്‍ എതിര്‍ത്തു. ബോര്‍ഡ്‌ യോഗത്തില്‍ അന്നത്തെ ബോര്‍ഡ്‌ ചെയര്‍മാന്‍ ഡോ: വി. രാജഗോപാല്‍, ചീഫ്‌ എന്‍ജിനീയര്‍ പി.എ. സിദ്ധാര്‍ഥ മേനോന്‍, ബോര്‍ഡ്‌ അംഗം കോടിയേരി ബാലകൃഷ്‌ണന്‍ തുടങ്ങിയവര്‍ സംബന്ധിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന്‌ വരദാചാരി പറഞ്ഞു.

വരദാചാരി ഇപ്പോള്‍ ബാംഗ്ലൂരില്‍ താമസിക്കുന്നു. കേസ്‌ അന്വേഷണ ഉദ്യോഗസ്ഥനായ ഡി.വൈ.എസ്‌.പി അശോക്‌ കുമാറാണ്‌ വരദാചാരിയുടെ മൊഴി രേഖപ്പെടുത്തിയത്‌.

ലാവ്ലിന്: മുഖ്യമന്ത്രിയുടെ പക്കല് രേഖകള്

മനോരമ, മാര്‍ച്ച് 31, 2009

ലാവ്ലിന്: മുഖ്യമന്ത്രിയുടെ പക്കല് രേഖകള്

തിരുവനന്തപുരം: ലാവ്ലിന് കേസില് പിണറായി വിജയന് ഉള്പ്പെടെയുള്ള പ്രതികള്ക്കെതിരെ മുഖ്യമന്ത്രി വി.എസ്. അച്യുതാനന്ദന് നിറയൊഴിക്കുന്നതു സിബിഐ നല്കിയ രേഖകളുടെ പിന്ബലത്തില്. എട്ടു വാല്യങ്ങളിലായി മൂവായിരത്തിലേറെ പേജുള്ള രേഖകള് ലാവ്ലിന് അഴിമതിക്കേസില് തന്റെ പോരാട്ടത്തിനായി വിഎസ് സംഘടിപ്പിച്ചതായി അറിവായി.

ഇതില് അന്നത്തെ പല ഗവ. സെക്രട്ടറിമാരും കരാറിനെതിരെ സിബിഐക്കു നല്കിയ മൊഴികള് നിര്ണായക ഘട്ടത്തില് മുഖ്യമന്ത്രി പാര്ട്ടിക്കുള്ളില് ആയുധമാക്കുമെന്നാണു സൂചന. ഏറ്റവും പ്രധാനം ലാവ്ലിന് കരാറിന്റെ കാലഘട്ടത്തില് ധനകാര്യ പ്രിന്സിപ്പല് സെക്രട്ടറിയായിരുന്ന എസ്. വരദാചാരി സിബിഐക്കു നല്കിയ മൊഴിയാണ്. അഴിമതി കരാറിനെ എതിര്ത്ത വരദാചാരിയുടെ തല പരിശോധിക്കണമെന്ന് അന്നു (1997) വൈദ്യുതി മന്ത്രിയായിരുന്ന പിണറായി വിജയന് ഫയലില് രേഖപ്പെടുത്തിയിരുന്നു.

ഇതു വിവാദമായതോടെ സര്ക്കാര് ഫയല് മുക്കി. വിജിലന്സും സിബിഐയും പഠിച്ചപണി പതിനെട്ടും പയറ്റിയിട്ടും ഈ ഫയല് കണ്ടെത്താനായില്ല. എന്നാല് ഫയലില് പിണറായി രേഖപ്പെടുത്തിയത് അക്ഷരംപ്രതി ശരിവച്ചുള്ള മൊഴിയാണു ബാംഗൂരില് താമസിക്കുന്ന വരദാചാരി സിബിഐക്കു നല്കിയത്. കരാറിനെ എതിര്ത്തു താന് നോട്ടെഴുതിയപ്പോള് തന്റെ തല പരിശോധിക്കണമെന്നാണു വൈദ്യുതി മന്ത്രിയായിരുന്ന പിണറായി വിജയന് ഫയലില് രേഖപ്പെടുത്തിയത്. ഇക്കാര്യം മന്ത്രിയുടെ നോട്ടില് താന് നേരിട്ടു കണ്ടതാണ്.

അതോടെ
ഇക്കാര്യത്തില് താന് പ്രതികരിക്കുന്നതു നിര്ത്തി - സിബിഐ ഡിഎസ്പി: വി. അശോക് കുമാറിനു നല്കിയ മൊഴിയില് വരദാചാരി വെളിപ്പെടുത്തി. ലാവ്ലിന് കരാറില് എന്തെങ്കിലും കുഴപ്പമുണ്ടെങ്കില് അത് ഉദ്യോഗസ്ഥരാണു ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടിയിരുന്നതെന്നാണു പിണറായി വിജയന് സിബിഐക്കു മൊഴി നല്കിയത്. എന്നാല് പിണറായിയുടെ വാദത്തെ പൂര്ണമായി ഖണ്ഡിക്കുന്നതാണു വരദാചാരിയുടെ മൊഴി. മൊഴിയുടെ പ്രസക്ത ഭാഗങ്ങള്: ധനകാര്യ പ്രിന്സിപ്പല് സെക്രട്ടറിയായിരിക്കെ വൈദ്യുതി ബോര്ഡ് യോഗങ്ങളില് താന് പങ്കെടുക്കുമായിരുന്നു.

1997ലെ ഒരു യോഗത്തില് പന്നിയാര്, പള്ളിവാസല്, ചെങ്കുളം പദ്ധതികളുടെ നവീകരണം ചര്ച്ചയ്ക്കു വന്നു. കനേഡിയന് കമ്പനിയായ എസ്എന്സി ലാവ്ലിനു 240 കോടി രൂപയുടെ കരാര് നല്കുന്നതായിരുന്നു ചര്ച്ച. അന്നത്തെ വൈദ്യുതി ബോര്ഡ് ചെയര്മാന് ഡോ. രാജഗോപാലന്, ഊര്ജ സെക്രട്ടറി മോഹനചന്ദ്രന്, അംഗങ്ങളായ കോടിയേരി ബാലകൃഷ്ണന്, സിദ്ധാര്ഥ മേനോന് എന്നിവരും യോഗത്തില് പങ്കെടുത്തിരുന്നു. ലാവ്ലിന് കമ്പനിക്കു നേരിട്ടു കരാര് നല്കുന്നതിലെ നടപടിക്രമത്തെ താന് ചോദ്യം ചെയ്തു. എന്നാല് തലശേരി കാന്സര് സെന്ററിനു 100 കോടി രൂപയുടെ ധനസഹായം ലഭിക്കുമെന്നായിരുന്നു വിശദീകരണം.

എന്നാല് ഇതു തമ്മില് ബന്ധമില്ലല്ലോ എന്നു താന് പറഞ്ഞു. ലോക ബാങ്ക് പിന്തുടരുന്നതു പോലെ ടെന്ഡര് വിളിച്ചുള്ള അംഗീകൃത നടപടിക്രമം പാലിക്കണമെന്നായിരുന്നു തന്റെ വാദം. അല്ലെങ്കില് യന്ത്ര ഉല്പാദകരുമായി നേരിട്ടു വിലപേശല് നടത്തണം. അതിനാല് ചട്ടവും നടപടിക്രമവും പാലിക്കാതെ ലാവ്ലിനു നേരിട്ടു കരാര് നല്കുന്നതിനെ താന് യോഗത്തില് എതിര്ത്തു. തന്റെ വിയോജനക്കുറിപ്പു മിനിറ്റ്സില് രേഖപ്പെടുത്താനും ആവശ്യപ്പെട്ടു. എന്നാല് തുടര്ച്ചയായി ആവശ്യപ്പെട്ടിട്ടും മിനിറ്റ്സിന്റെ പകര്പ്പ് തനിക്കു ചെയര്മാന് അയച്ചുതന്നില്ല. തുടര്ന്നു ബോര്ഡ് യോഗത്തില് താന് ഉന്നയിച്ച അഭിപ്രായം ഉള്പ്പെടുത്തി പ്രത്യേക നോട്ട് തയാറാക്കി. ലാവ്ലിനു കരാര് നല്കുന്നതിനെ എതിര്ത്തതിന്റെ കാരണങ്ങളായിരുന്നു അതില്.

ഈ നോട്ടിന്റെ പകര്പ്പ് അന്നത്തെ ബോര്ഡ് ചെയര്മാന്, മുഖ്യമന്ത്രി ഇ.കെ. നായനാര്, ധനമന്ത്രിയായിരുന്ന ടി. ശിവദാസമേനോന്, വൈദ്യുതി മന്ത്രിയായിരുന്ന പിണറായി വിജയന്, ഊര്ജ സെക്രട്ടറി മോഹനചന്ദ്രന് എന്നിവര്ക്കു നല്കി. ആരും മറുപടി നല്കിയില്ല. പക്ഷേ ആ നോട്ടിലാണു തന്റെ തല പരിശോധിക്കാന് പിണറായി വിജയന് ആവശ്യപ്പെട്ടത്-വരദാചാരിയുടെ മൊഴിയില് പറയുന്നു. ഇതേ മൊഴി നേരത്തെ കേരളത്തിലെ വിജിലന്സ് ഡിവൈഎസ്പിക്കും നല്കിയിരുന്നതായി അദ്ദേഹം സിബിഐയോടു പറഞ്ഞു.

Thursday, June 11, 2009

M.P. Special Police Establishment v. State of M.P 2004 (8) SCC 788

CASE NO.: Appeal (civil) 7256-57 of 2004

PETITIONER: Madhya Pradesh Special Police Establishment

RESPONDENT: State of Madhya Pradesh & Ors.

DATE OF JUDGMENT: 05/11/2004

BENCH: N.SANTOSH HEGDE & S.N.VARIAVA & BISHESHWAR P.SINGH & HOTOI KHETOHO SEMA & S.B.SINHA

JUDGMENT:
[Arising out of SLP (C) Nos. 7697-7698 of 2003]

DELIVERED BY: S.N.VARIAVA, (J)

S. N. VARIAVA, J.

Leave granted.
These Appeals are against the Judgment of the Madhya Pradesh High Court dated 10th January, 2003.

Briefly stated the facts are as follows:

Respondents No. 4 (in both these Appeals), i.e. Rajender Kumar Singh and Bisahu Ram Yadav, were Ministers in the Government of M. P. A Complaint was made to the Lokayukta against them for having released 7.5 acres of land illegally to its earlier owners even though the same had been acquired by the Indore Development Authority.


After investigation the Lokayukta submitted a report holding that there were sufficient grounds for prosecuting the two Ministers under Section 13(1)(d) read with Section 13(2) of the Prevention of Corruption Act, 1983 and also for the offences of criminal conspiracy punishable under Section 120-B of the Indian Penal Code. It must be mentioned that by the time the report was given the two Ministers had already resigned.

Sanction was applied for from the Council of Ministers for prosecuting the two Ministers. The Council of Ministers held that there was not an iota of material available against both the Ministers from which it could be inferred that they had entered into a criminal conspiracy with anyone. The Council of Ministers thus refused sanction on the ground that no prima-facie case had been made out against them.

The Governor then considered grant of sanction keeping in view the decision of the Council of Ministers. The Governor opined that the available documents and the evidence was enough to show that a prima-facie case for prosecution had been made out. The Governor accordingly granted sanction for prosecution under Section 197 of the Criminal Procedure Code.

Both the Ministers filed separate Writ Petitions under Articles 226 and 227 of the Constitution of India assailing the Order of the Governor. A Single Judge of the High Court held that granting
sanction for prosecuting the Ministers was not a function which could be exercised by the Governor "in his discretion" within the meaning of these words as used in Article 163 of the Constitution of India. It was held that the Governor could not act contrary to the "aid and advice" of the Council of Ministers. It was further held that the doctrine of bias could not be applied against the entire Council of Ministers and that the doctrine of necessity could not be invoked on the facts of the case to enable the Governor to act in his discretion.

The Appellants filed two Letters Patent Appeals which have been disposed off by the impugned Judgment. The Division Bench dismissed the Letters Patent Appeals upholding the reasoning and Judgment of the Single Judge. It must be mentioned that the authority of this Court in the case of State of Maharashtra vs. Ramdas Shrinivas Nayak reported in 1982 (2) SCC 463 was placed before the Division Bench. The Division Bench, however, held that the observations made therein may apply to the case of a Chief Minister but they could not be stretched to include cases of Ministers.


The question for consideration is whether a Governor can act in his discretion and against the aid and advice of the Council of Ministers in a matter of grant of sanction for prosecution of Ministers for offences under the Prevention of Corruption Act and/or under the Indian Penal Code.

As this question is important, by Order dated 12th September, 2003 it has been directed that these Appeals be placed before a Bench of five Judges. Accordingly these Appeals are before this Bench.

Article 163 of the Constitution of India reads as follows: "163. COUNCIL OF MINISTERS TO AID AND ADVISE GOVERNOR.- (1) There shall be a Council of Ministers with the Chief Minister as the head to aid and advise the Governor in the exercise of his functions, except
in so far as he is by or under this Constitution required to exercise his functions or any of them in his discretion.


(2) If any question arises whether any matter is or is not a matter as respects which the Governor is by or under this Constitution required to act in his discretion, the decision of the Governor in his discretion shall be final, and the validity of anything done by the Governor shall not be called in question on the ground that he ought or ought not to have acted in his discretion.

(3) The question whether any, and if so what, advice was tendered by Ministers to the Governor shall not be inquired into in any court."

Mr. Sorabjee submits that even though normally the Governor acts on the aid and advice of the Council of Ministers, but there can be cases where the Governor is by or under the Constitution required to exercise his function or any of them in his discretion. The Constitution of India expressly provides for contingencies/cases where the Governor is to act in his discretion. Articles 239(2), 371A(1)(b), 371A(2)(b), 371A(2)(f) and Paragraphs 9(2) and 18(3) of the Sixth
Schedule are some of the provisions. However, merely because the Constitution of India expressly provides, in some cases, for the Governor to act in his discretion, can it be inferred that the Governor can so act only where the Constitution expressly so provides. If that
were so then Sub-clause (2) of Article 163 would be redundant. A question whether a matter is or is not a matter in which the Governor is required to act in his discretion can only arise in cases where the Constitution has not expressly provided that the Governor can act in his discretion. Such a question cannot arise in respect of a matter where the Constitution expressly provides that the Governor is to act in his discretion. Article 163(2), therefore, postulates that there can
be matters where the Governor can act in his discretion even though the Constitution has not expressly so provided.

Mr. Sorabjee relies on the case of Samsher Singh vs. State of Punjab, reported in 1974 (2) SCC 831. A seven Judges' Bench of this Court, inter alia, considered whether the Governor could act by personally applying his mind and/or whether, under all circumstances, he must act only on the aid and advice of the Council of Ministers. It was inter alia held as follows:

"54. The provisions of the Constitution which expressly require the Governor to exercise his powers in his discretion are contained in articles to which reference has been made. To illustrate, Article 239(2) states that where a Governor is appointed an administrator of an adjoining Union territory he shall exercise his functions as such administrator independently of his Council of
Ministers. The other articles which speak of the discretion of the Governor are paragraphs 9(2) and 18(3) of the Sixth Schedule and Articles 371A(1)(b), 371A(1)(d) and 371A(2)(b) and 371A(2)(f). The discretion conferred on the Governor means that as the constitutional or formal
head of the State the power is vested in him. In this connection, reference may be made to Article 356 which states that the Governor can send a report to the President that a situation has arisen in which the government of the State cannot be carried on in accordance with the
provisions of this Constitution. Again Article 200 requires the Governor to reserve for consideration any Bill which in his opinion if it became law, would so derogate from the
powers of the High Court as to endanger the position which the High Court is designed to fill under the Constitution.

55. In making a report under Article 356 the Governor will be justified in exercising his discretion even against the aid and advice of his Council of Ministers. The reason is that the failure of the constitutional machinery may be because of the conduct of the Council of Ministers.
This discretionary power is given to the Governor to enable him to report to the President who, however, must act on the advice of his Council of Ministers in all matters. In this context Article 163(2) is explicable that the decision of the Governor in his discretion shall be final and the validity shall not be called in question. The action taken by the President on such a report is a different matter. The President acts on the advice of his Council of Ministers. In all other matters where the Governor acts in his discretion he will act in harmony with his Council of Ministers. The Constitution does not aim at providing a parallel administration within the State by allowing the Governor to go against the advice of the Council of Ministers.

56. Similarly Article 200 indicates another instance where the Governor may act irrespective of any advice from the Council of Ministers. In such matters where the Governor is to exercise his discretion he must discharge his duties to the best of his judgment. The Governor is required to pursue such courses which are not detrimental to the State."


The law, however, was declared in the following terms:
"154. We declare the law of this branch of our
Constitution to be that the President and Governor,
custodians of all executive and other powers under various
articles shall, by virtue of these provisions, exercise their
formal constitutional powers only upon and in accordance
with the advice of their Ministers save in a few well-known
exceptional situations. Without being dogmatic or
exhaustive, these situations relate to (a) the choice of
Prime Minister (Chief Minister), restricted though this
choice is by the paramount consideration that he should
command a majority in the House, (b) the dismissal of a
Government which has lost its majority in the House; but
refuses to quit office; (c) the dissolution of the House
where an appeal to the country is necessitous, although in
this area the head of State should avoid getting involved in
politics and must be advised by his Prime Minister (Chief
Minister) who will eventually take the responsibility for the
step. We do not examine in detail the constitutional
proprieties in these predicaments except to utter the
caution that even here the action must be compelled by
the peril to democracy and the appeal to the House or to
the country must become blatantly obligatory. We have no
doubt that de Smith's statement (Constitutional and
Administrative law  by S. A. de Smith  Penguin Books on
Foundations of law), regarding royal assent holds good for
the President and Governor in India:
"Refusal of the royal assent on the ground that the
Monarch strongly disapproved of a Bill or that it was
intensely controversial would nevertheless be
unconstitutional. The only circumstances in which the
withholding of the royal assent might be justifiable
would be if the Government itself were to advise
such a course  a highly improbable contingency  or
possibly if it was notorious that a Bill had been
passed in disregard to mandatory procedural
requirements; but since the Government in the latter
situation would be of the opinion that the deviation
would not affect the validity of the measure once it
had been assented to, prudence would suggest the
giving of assent"."

Thus, as rightly pointed out by Mr. Sorabjee, a seven Judges' Bench of
this Court has already held that the normal rule is that the Governor
acts on the aid and advice of the Council of Ministers and not
independently or contrary to it. But there are exceptions under which
the Governor can act in his own discretion. Some of the exceptions
are as set out hereinabove. It is however clarified that the exceptions
mentioned in the Judgment are not exhaustive. It is also recognized
that the concept of the Governor acting in his discretion or exercising
independent judgment is not alien to the Constitution. It is recognized
that there may be situations where by reason of peril to democracy or
democratic principles an action may be compelled which from its
nature is not amendable to Ministerial advice. Such a situation may be
where bias is inherent and/or manifest in the advice of the Council of
Ministers.

Mr. Sorabjee also points out that this Court in the case of
Ramdas Shrinivas Nayak (supra) has carved out a further
exception. In this case, an MLA filed a complaint against the then
Chief Minister of Maharashtra in the Court of Metropolitan Magistrate,
28th Court, Esplanade, Bombay, charging the Chief Minister with
commission of offences punishable under Sections 161 and 185 of the
Indian Penal Code and Section 5 of the Prevention of Corruption Act.
The Metropolitan Magistrate refused to entertain the complaint without
requisite sanction of the Government under Section 6 of the
Prevention of Corruption Act. Against the Order of the Metropolitan
Magistrate, R.S. Nayak filed a Criminal Revision Application in the High
Court of Bombay wherein the State of Maharashtra and Shri Antulay
were impleaded as Respondents. During the pendency of this Criminal
Revision Application, Shri Antulay resigned as the Chief Minister of the
State of Maharashtra. A Division Bench of the Bombay High Court
dismissed the Revision Application, but whilst dismissing the
application it was recorded by Gadgil, J. as follows:

"However, I may observe at this juncture itself that at one
stage it was expressly submitted by the learned counsel on
behalf of the respondents that in case if it is felt that bias
is well apparently inherent in the proposed action of the
concerned Ministry, then in such a case situation
notwithstanding the other Ministers not being joined in the
arena of the prospective accused, it would be a justified
ground for the Governor to act on his own, independently
and without any reference to any Ministry, to decide that
question."

Kotwal, J. in his concurring judgment observed:

"..... At one stage it was unequivocally submitted by the
learned counsel on behalf of the respondents in no
uncertain terms that even in this case notwithstanding
there being no accusation against the Law Minister as such
if the court feels that in the nature of things a bias in
favour of the respondents and against a complainant would
be manifestly inherent, apparent and implied in the mind
of the Law Minister, then in that event, he would not be
entitled to consider complainant's application and on the
equal footing even the other Ministers may not be qualified
to do so and the learned counsel further expressly
submitted that in such an event, it would only the
Governor, who on his own, independently, will be entitled
to consider that question."

The State of Maharashtra sought Special Leave to Appeal to this Court,
under Article 136 of the Constitution of India, against that portion of
the Judgment which directed the Governor of Maharashtra to exercise
his individual discretion. Before this Court it was argued that the High
Court could not have decided that the Governor should act in his
individual discretion and without the aid and advice of the Council of
Ministers. It was submitted that under Article 163(2) if a question
arose whether any matter was or was not one in which the Governor
was required to act in his discretion, it was the decision of the
Governor which was to be final. It was also submitted that under
Article 163(3) any advice tendered by the Council of Ministers to the
Governor could not be inquired into by the Court. This Court noticed
that an express concession had been made in the High Court to the
effect that in circumstances like this bias may be apparently inherent
and thus it would be a justified ground for the Governor to decide on
his own, independently and without any reference to any Ministry.
Before this Court it was sought to be contended that no such
concession had been made out. This Court held that public policy and
judicial decorum required that this Court does not launch into an
enquiry whether any such concession was made. It was held that
matters of judicial records are unquestionable and not open to doubt.
It was held that this Court was bound to accept the statement of the
Judges recorded in their Judgment, as to what transpired in Court.
This Court then went on to hold as follows:
"10. We may add, there is nothing before us to think
that any such mistake occurred, nor is there any ground
taken in the petition for grant of special leave that the
learned Judges proceeded on a mistaken view that the
learned counsel had made a concession that there might
arise circumstances, under which the Governor in granting
sanction to prosecute a minister must act in his own
discretion and not on the advice of the Council of Ministers.
The statement in the judgment that such a concession was
made in conclusive and, if we may say so, the concession
was rightly made. In the facts and circumstances of the
present case, we have no doubt in our mind that when
there is to be a prosecution of the Chief Minister, the
Governor would, while determining whether sanction for
such prosecution should be granted or not under Section 6
of the Prevention of Corruption Act, as a matter of
propriety, necessarily act in his own discretion and not on
the advice of the Council of Ministers.
11. The question then is whether we should permit
the State of Maharashtra to resile from the concession
made before the High Court and raise before us the
contention now advanced by the learned Attorney-General.
We have not the slightest doubt that the cause of justice
would in no way be advanced by permitting the State of
Maharashtra to now resile from the concession and agitate
the question posed by the learned Attorney-General. On
the other hand we are satisfied that the concession was
made to advance the cause of justice as it was rightly
thought that in deciding to sanction or not to sanction the
prosecution of a Chief Minister, the Governor would act in
the exercise of his discretion and not with the aid and
advice of the Council of Ministers. The application for grant
of special leave is, therefore, dismissed." (Emphasis
supplied)

As has been mentioned above, the Division Bench had noted this
case. The Division Bench however held that even though this principle
may apply to the case of a Chief Minister it cannot apply to a case
where Ministers are sought to be prosecuted. We are unable to
appreciate the subtle distinction sought to be made by the Division
Bench. The question in such cases would not be whether they would
be bias. The question would be whether there is reasonable ground
for believing that there is likelihood of apparent bias. Actual bias only
would lead to automatic disqualification where the decision-maker is
shown to have an interest in the outcome of the case. The principle
of real likelihood of bias has now taken a tilt to 'real danger of bias'
and 'suspicion of bias'. [See Kumaon Mandal Vikas Ninag Ltd. vs. Girja
Shankar Pant and Others reported in (2000) 1 SCC 182 paras 27, 33
and 35 and Judicial Review of Administrative Action, by de Smith,
Woolf and Jowell (5th Edn. at p.527) where two different spectrums of
the doctrine have been considered].

Another exception to the aforementioned general rule was
noticed in Bhuri Nath and Others etc. vs. State of Jammu &
Kashmir and Others reported in (1997) 2 SCC 745, where the
Governor was to chair the Board in terms of the Jammu and Kashmir
Shri Mata Vaishno Devi Shrine Act, 1988 on the premise that in terms
of the statute he is required to exercise his ex officio power as
Governor to oversee personally the administration, management and
governance of the Shrine. It was observed that the decision taken by
him would be his own on his personal satisfaction and not on the aid
and advice of the Council of Ministers opining:
"... The exercise of powers and functions under the Act is
distinct and different from those exercised formally in his
name for which responsibility rests only with his Council of
Ministers headed by the Chief Ministers."

In the case of A. K. Kraipak vs. Union of India reported in
1969 (2) SCC 262, the question was whether a selection made by the
Selection Board could be upheld. It was noticed that one of the
candidates for selection had become a member of the Selection Board.
A Constitution Bench of this Court considered the question of bias in
such situations. This Court held as follows:
"15. It is unfortunate that Naqishbund was appointed
as one of the members of the selection board. It is true
that ordinarily the Chief Conservator of Forests in a State
should be considered as the most appropriate person to be
in the selection board. He must be expected to know his
officers thoroughly, their weaknesses as well as their
strength. His opinion as regards their suitability for
selection to the All India Service is entitled to great weight.
But then under the circumstances it was improper to have
included Naqishbund as a member of the selection board.
He was one of the persons to be considered for selection.
It is against all canons of justice to make a man judge in
his own cause. It is true that he did not participate in the
deliberations of the committee when his name was
considered. But then the very fact that he was a member
of the selection board must have had its own impact on
the decision of the selection board. Further admittedly he
participated in the deliberations of the selection board
when the claims of his rivals particularly that of Basu was
considered. He was also party to the preparation of the list
of selected candidates in order of preference. At every
stage of his participation in the deliberations of the
selection board there was a conflict between his interest
and duty. Under those circumstances it is difficult to
believe that he could have been impartial. The real
question is not whether he was biased. It is difficult to
prove the state of mind of a person. Therefore what we
have to see is whether there is reasonable ground for
believing that he was likely to have been biased. We agree
with the learned Attorney-General that a mere suspicion of
bias is not sufficient. There must be a reasonable likelihood
of bias. In deciding the question of bias we have to take
into consideration human probabilities and ordinary course
of human conduct. It was in the interest of Naqishbund to
keep out his rivals in order to secure his position from
further challenge. Naturally he was also interested in
safeguarding his position while preparing the list of
selected candidates.

16. The members of the selection board other than
Naqishbund, each one of them separately, have filed
affidavits in this Court swearing that Naqishbund in no
manner influenced their decision in making the selections.
In a group deliberation each member of the group is bound
to influence the others, more so, if the member concerned
is a person with special knowledge. His bias is likely to
operate in a subtle manner. It is no wonder that the other
members of the selection board are unaware of the extent
to which his opinion influenced their conclusions. We are
unable to accept the contention that in adjudging the
suitability of the candidates the members of the board did
not have any mutual discussion. It is not as if the records
spoke of themselves. We are unable to believe that the
members of selection board functioned like computers. At
this stage it may also be noted that at the time the
selections were made, the members of the selection board
other than Naqishbund were not likely to have known that
Basu had appealed against his supersession and that his
appeal was pending before the State Government.
Therefore there was no occasion for them to distrust the
opinion expressed by Naqishbund. Hence the board in
making the selections must necessarily have given weight
to the opinion expressed by Naqishbund."
On the basis of the ratio in this case Mr. Sorabjee rightly
contends that bias is likely to operate in a subtle manner. Sometime
members may not even be unaware of the extent to which their
opinion gets influenced.

Again in the case of Kirti Deshmankar vs. Union of India,
reported in 1991 (1) SCC 104, the mother-in-law of the selected
candidate had participated in the Selection Committee. This Court
held that the mother-in-law was vitally interested in the admission of
her daughter-in-law and her presence must be held to have vitiated
the selection for the admission. It was held that there was a conflict
between interest and duty and taking into consideration human
probabilities and the ordinary course of human conduct, there was
reasonable ground to believe that she was likely to have been biased.
Article 163 has been extracted above. Undoubtedly, in a matter
of grant of sanction to prosecute the Governor is normally required to
act on aid and advice of the Council of Ministers and not in his
discretion. However, an exception may arise whilst considering grant
of sanction to prosecute a Chief Minister or a Minister where as a
matter of propriety the Governor may have to act in his own
discretion. Similar would be the situation if the Council of Ministers
disable itself or disentitles itself.

Mr. Tankha, on behalf of the Ministers, submitted that a case of
Chief Minister would be completely different from that of Ministers.
He submitted that in this case the Council of Ministers had considered
all the materials and had applied their minds and come to the
conclusion that sufficient material to grant sanction was not there. He
submitted that the Governor was not an Appellate Body and he could
not sit in Appeal over the decision of the Council of Ministers. He
submitted that the decision of the Council of Ministers could only have
been challenged in a Court of Law.
Mr. Tankha submitted that the theory of bias cannot be applied
to the facts of this case. In support of his submission, he relied upon
the case of V.C. Shukla vs. State (Delhi Administration), reported
in (1980) Supp. SCC 249, wherein the vires of the Special Court Act,
1979 had been challenged. Under Section 5 of the Special Court Act,
sanction had to be granted by the Central Government. Sub-section
(2) of Section 5 provided that the sanction could not be called in
question by any Court. It had been submitted that this would enable
an element of bias or malice to operate by which the Central
Government could prosecute persons who are political opponents.
This Court negatived this contention on the ground that the power was
vested in a very high authority and therefore it could not be assumed
that it was likely to be abused. This Court held that as the power was
conferred on a high authority the presumption would be that the
power would be exercised in a bonafide manner and according to law.
Mr. Tankha also relied upon the case of State of Punjab vs. V.K.
Khanna, reported in 2001 (2) SCC 330. In this case, two senior IAS
Officers in the State of Punjab were sought to be prosecuted after
obtaining approval from the then Chief Minister of Punjab. Thereafter,
there was a change in the Government. The new Government
cancelled the sanction granted earlier. The question before the Court
was whether the action in withdrawing the sanction was fair and
correct. This Court held that fairness was synonymous with
reasonableness and bias stood included within the attributes and
broader purview of the word "malice". This Court held that mere
general statements were not sufficient but that there must be cogent
evidence available to come to the conclusion that there existed a bias
which resulted in a miscarriage of justice. Mr. Tankha also relied upon
the case of Kumaon Mandal Vikas Nigal Ltd. vs. Girja Shankar
Pant, reported in 2001 (1) SCC 182. In this case, the question was
whether the Managing Director had a bias against the Respondent
therein. This Court held that mere apprehension of bias was not
sufficient but that there must be real danger of bias. It was held that
the surrounding circumstances must and ought to be collated and
necessary conclusion drawn therefrom. It was held that if on facts
the conclusion was otherwise inescapable that there existed a real
danger of bias, the administrative action could not be sustained. It
was held that if, on the other hand, the allegations pertaining to bias
are rather fanciful, then the question of declaring them to be
unsustainable would not arise.

There can be no dispute with the propositions of law. However,
in our view, the above authorities indicate that if the facts and
circumstances indicate bias, then the conclusion becomes inescapable.
Mr. Tankha is not right when he submits that the Governor
would be sitting in Appeal over the decision of the Council of Ministers.
However, as stated above, unless a situation arises as a result whereof
the Council of Ministers disables or disentitles itself, the
Governor in such matters may not have any role to play. Taking a cue
from Antulay, it is possible to contend that a Council of Ministers may
not take a fair and impartial decision when his Chief Minister or other
members of the Council face prosecution. But the doctrine of
'apparent bias', however, may not be applicable in a case where a
collective decision is required to be taken under a statute in relation to
former ministers. In a meeting of the Council of Ministers, each
member has his own say. There may be different views or opinions.
But in a democracy the opinion of the majority would prevail.
Mr. Soli J. Sorabjee has not placed any material to show as to
how the Council of Ministers collectively or the members of the Council
individually were in any manner whatsoever biased. There is also no
authority for the proposition that a bias can be presumed in such a
situation. The real doctrine of likelihood of bias would also not be
applicable in such a case. The decision was taken collectively by a
responsible body in terms of its constitutional functions. To repeat
only in a case of 'apparent bias', the exception to the general rule
would apply.

On the same analogy in absence of any material brought on
records, it may not be possible to hold that the action on the part of
the Council of Ministers was actuated by any malice. So far as plea of
malice is concerned, the same must be attributed personally against
the person concerned and not collectively. Even in such a case the
persons against whom malice on fact is alleged must be impleaded as
parties.
However, here arises another question. There are two
competing orders; one of the Council of Ministers, another by the
Governor, one refusing to grant sanction another granting the same.
The Council of Ministers had refused to grant sanction on the premise
that there existed no material to show that the Respondent No. 4 in
each appeal has committed an offence of conspiracy, whereas the
Governor in his order dated 24th September, 1998 was clearly of the
view that the materials did disclose their complicity.

A F.I.R. was lodged in relation to the commission of offence on
31st March, 1998.

The Lokayukta for the State of Madhya Pradesh admittedly made
a detailed inquiry in the matter on a complaint received by him. The
inquiry covered a large area, namely, the statutory provisions, the
history of the case, Orders dated 11th August, 1995, 24th February
1997 and 5th March, 1997 which were said to have been passed on the
teeth of the statutory provisions, the clandestine manner in which the
matter was pursued, the notings in the files as also how the accused
persons deliberately and knowingly closed their minds and eyes from
the realities of the case. The report of the Lokayukta is itself replete
with the materials which led him to arrive at the conclusion which is as
under:

"Having gone through the record of the IDA and the
State Government and the statements recorded by Shri
P.P. Tiwari and the replies of the two Ministers Shri B.R.
Yadav and Shri Rajendra Kumar Singh and Shri R.D.
Ahirwar the then Additional Secretary, Department of
Environment, I have come to the conclusion that this is a
fit case in which an offence should be registered.
Therefore, in exercise of the powers vested in me u/s 4(1)
of the M.P. Special Police Establishment Act, I direct the
D.G. (SPE) to register and investigate an offence against
Shri B.R. Yadav, Minister, Shri Rajendra Kumar Singh,
Minister and Shri R.D. Ahirwar the then Additional
Secretary under relevant provisions of the P.C. Act, 1988
and I.P.C. It is also directed that investigation in this case
will be done by an officer not below the rank of S.P. The
entire record be transferred to the SPE Wing."

The Office of the Lokayukta was held by a former Judge of this
Court. It is difficult to assume that the said High Authority would give
a report without any material whatsoever. We, however, do not
intend to lay down any law in this behalf. Each case may be judged on
its own merits. In this case, however, we are satisfied that the
Lokayukta made a report upon taking into consideration the materials
which were placed or received by him. When the Council of Ministers
takes a decision in exercise of its jurisdiction it must act fairly and
reasonably. It must not only act within the four-corners of the statute
but also for effectuating the purpose and object for which the statute
has been enacted. The Respondent No. 4 in each appeal are to be
prosecuted under the Prevention of Corruption Act wherefor no order
of sanction is required to be obtained. A sanction was asked for and
granted only in relation to an offence under Section 120B of the Indian
Penal Code. It is now trite that it may not be possible in a given case
even to prove conspiracy by direct evidence. It was for the Court to
arrive at the conclusion as regard commission of the offence of
conspiracy upon the material placed on records of the case during trial
which would include the oral testimonies of the witnesses. Such a
relevant consideration apparently was absent in the mind the Council
of Ministers when it passed an order refusing to grant sanction. It is
now well-settled that refusal to take into consideration a relevant fact
or acting on the basis of irrelevant and extraneous factors not
germane for the purpose of arriving at the conclusion would vitiate an
administrative order. In this case, on the material disclosed by the
Report of the Lokayukta it could not have been concluded, at the
prima-facie stage, that no case was made out.

It is well-settled that the exercise of administrative power will
stand vitiated if there is a manifest error of record or the exercise of
power is arbitrary. Similarly, if the power has been exercised on the
non-consideration or non-application of mind to relevant factors the
exercise of power will be regarded as manifestly erroneous.
We have, on the premises aforementioned, no hesitation to hold
that the decision of the Council of Ministers was ex facie irrational
whereas the decision of the Governor was not. In a situation of this
nature, the writ court while exercising its jurisdiction under Article 226
of the Constitution of India as also this Court under Articles 136 and
142 of the Constitution of India can pass an appropriate order which
would do complete justice to the parties. The High Court unfortunately
failed to consider this aspect of the matter.

If, on these facts and circumstances, the Governor cannot act in
his own discretion there would be a complete breakdown of the rule of
law inasmuch as it would then be open for Governments to refuse
sanction in spite of overwhelming material showing that a prima-facie
case is made out. If, in cases where prima-facie case is clearly made
out, sanction to prosecute high functionaries is refused or withheld
democracy itself will be at stake. It would then lead to a situation
where people in power may break the law with impunity safe in the
knowledge that they will not be prosecuted as the requisite sanction
will not be granted.

Mr. Tankha also pressed into play the doctrine of necessity to
show that in such cases of necessity it is the Council of Ministers which
has to take the decision. In support of this submission he relied upon
the cases of J. Mohapatra and Co. vs. State of Orissa reported in
1984 (4) SCC 103; Institute of Chartered Accountants vs. L.K.
Ratna reported in 1986 (4) SCC 537; Charan Lal Sahu vs. Union of
India reported in 1990 (1) SCC 613; Badrinath vs. Government of
Tamil Nadu reported in 2000 (8) SCC 395; Election Commission of
India vs. Dr. Subramaniam Swamy reported in 1996 (4) SCC 104;
Ramdas Shrinavas Nayak (supra) and State of M. P. vs. Dr.
Yashwant Trimbak reported in 1996 (2) SCC 305. In our view, the
doctrine of necessity has no application to the facts of this case.
Certainly the Council of Ministers has to first consider grant of
sanction. We also presume that a high authority like the Council of
Ministers will normally act in a bonafide manner, fairly, honestly and in
accordance with law. However, on those rare occasions where on
facts the bias becomes apparent and/or the decision of Council of
Ministers is shown to be irrational and based on non-consideration of
relevant factor, the Governor would be right, on the facts of that case,
to act in his own discretion and grant sanction.

In this view of the matter appeals are allowed. The decisions of the Single Judge and
Division Bench cannot be upheld and are accordingly set aside. The
Writ Petitions filed by the two Ministers will stand dismissed. For the
reasons aforementioned we direct that the Order of the Governor
sanctioning prosecution should be given effect to and that of the
Council of Ministers refusing to do so may be set aside. The Court
shall now proceed with the prosecution. As the case is very old, we
request the Court to dispose off the case as expeditiously as possible.

 

blogger templates | Make Money Online